As Good As It Gets (1997)

reviewed by
Rose Bruf


FILMBESPREKING 

Omdat het onderwerp nu toch 'film' is, wou ik even vermelden dat ik 'Titanic' wel gezien heb, maar niet bespreek omdat : - de helft van de klas hem al bespreekt (ben ik zeker van omdat ik voor hen online documentatie gezocht heb) - ik écht geen Leo DiCaprio-fan ben en tengevolge hiervan geen zin heb om over deze (inhoudelijk ook nog beperkte) persoon te schrijven - ik het plot van de film aan de zwakke kant vind, en echt niet weet wat -buiten de mooie beeldrendering- iemand kan bezielen om 'zoiets' 9 oscars toe te kennen... In plaats daarvan besloot ik 'As good as it gets' te bespreken, wat wel-verdiend de oscars voor beste acteur & actrice wegkaapte. De film begint met beelden van Melvin Udall, een geëerd schrijver, die Verdell, de bhond van zijn homoseksuele buurman Simon, in de stortkoker stopt. Na een korte woordenwisseling met Simon en diens vriend Frank vertrekt Melvin, zoals elke dag, naar 'zijn' restaurant, waar men hem liever ziet gaan dan komen. Zoals elke dag brengt dienster Carol Connelly hem zijn onbijt, en zoals altijd beledigt hij haar. Ondertussen wordt Simon in elkaar geslagen (één van zijn vriendjes verdacht hem onterecht van ontrouw) en zet Frank (omdat hij zelf te weinig tijd heeft) Verdell bij Melvin af, die eerst niet weet waar hij het heeft, maar als even later de hond er zich (noodgedwongen) bij neerlegt, toch wat 'steun' bij het dier vindt. De volgende dag neemt Melvin Verdell mee naar het restaurant - hij zet hem op de stoet in de hoop dat een of ander kind hem meeneemt. Carol vertelt hem dat haar zoon Spencer erg lijdt onder zijn astma, maar Melvin blijkt niet geïnteresseert te zijn. Omdat Simon al wat hersteld is, wil hij Verdell graag terug. Melvin kan dit niet verhin- deren, want Verdell is eigenlijk niet zijn hond. Verdell is echter niet langer even dol op zijn baasje, en lijkt Melvins pesterijen en pianospel haast wel te missen. Nog een dagje later besluit Melvin een groot risico te nemen: in plaats van direct naar het restaurant te gaan, loopt hij even binnen bij zijn psychiater, waar hij kennelijk al lang niet meer geweest is. Die vindt dat hij maar -zoals iedereen- een afspraak moet maken en dus op een andere keer moet terugkomen. Zelfs na aandringen van Melvin wil hij niet toegeven, dus loopt deze eerste terug het gebouw uit, maar niet voor hij aan de met patiënten gevulde wachtzaal verkondigd heeft dat dit misschien wel 'as good as it gets' is... De rest van zijn dag verloopt al niet veel beter, want na een 'inspannende' wandeling naar het restaurant -Melvin wil kost wat kost niet in iets vuils trappen op straat- vindt hij daar niet zijn vertrouwde Carol om zijn eten op te dienen, maar een olifantsachtige vrouw die niet half zo veel geduld met hem heeft. Bijna wanhopig zoekt hij Carol thuis op, die dat helemaal niet appreciëert, vooral niet wanneer Melvin haar zieke zoon wat lessen in beleefdheid wil geven. Wanneer Melvin even later een taxi wil nemen, komt Carol aanlopen met Spencer, die net een nieuwe aanval kreeg. Melvin rijdt met hen mee naar het ziekenhuis en dan zonder meer terug naar zijn flat. Omdat hij het zou besterven als Carol hem niet meer zou bedienen, besluit Melvin een dure, maar betere arts in te huren om voor Spencer te zorgen. Omdat Carol denkt dat Melvin nu in ruil hier met haar wil slapen, besluit ze hem dit midden in de nacht te komen vertellen, wat uitdraait op een erg stuntelige conversatie zonder veel nut. De volgende dag bedient Carol hem weer in 'zijn' restaurant. Carol wil hem bedanken, maar kan er de woorden niet voor vinden, maar Melvin vindt dit helemaal niet nodig. Voor één keer zit hij trouwens niet alleen aan 'zijn' tafel; Frank komt hem vragen of hij Simon niet naar zijn ouders in Baltimore wil rijden, in ruil mag hij de cabriolet lenen en kan hij er eens tussenuit. Melvin vindt er helemaal niks aan, maar Carol zegt dat hij zich moest schamen om zo'n kans te laten voorbijgaan; zijzelf zou direct akkoord zijn. Melvin geeft dan maar toe en dwingt Carol mee te gaan, want dat is ze hem toch verschuldigd, of niet ? De volgende dag vertrekken ze dan naar Baltimore, Melvin aan het stuur, Simon ernaast en Carol achterin. De laatste twee kunnen het wel met elkaar vinden, Simon vertelt haar over zijn zorgelijke kindertijd, terwijl Melvin beweert dat zij allemaal zo zielig zijn omdat ze jaloers zijn op mensen die wél goeie herinneringen hebben. Wanneer ze aankomen in hun hotel, belt Carol even naar huis, waar het zo goed met Spencer gaat dat hij zelfs terug kan voetballen. Carol is zo blij dat ze een avond uit wil gaan en omdat Simon zich niet zo goed voelt (zijn ouders nemen niet op wanneer hij belt), besluit ze maar met Melvin te gaan. Ze gaan naar een duur restaurant, waar Melvin eerst weigert een vest en das van de zaak te nemen, maar er waren kledingsvoorschriften en dus koopt hij in een winkel in de buurt maar een nieuwe vest en das. Nog voor het eten bestelt is, maakt Melvin de opmerking dat 'hij zoveel kleren moet dragen, terwijl Carol in zo'n prulding van een jurk binnenmag'. Carol dreigt op te stappen, tenzij als Melvin haar een compliment zou maken, gewoon één keer. Eerst lijkt het erop dat alles verloren is, maar Melvin besluit Carol te vertellen dat 'zij hem een betere man wil laten zijn' en dat is voor Carol zelfs genoeg om naast zijn stoel op de grond te gaan zitten en hem te kussen. Even later gaat het weer helemaal fout, want wanneer zij hem vraagt waarom hij haar meegevraagd heeft, antwoordt hij dat een van de redenen was dat 'zij Simon misschien van zijn 'ziekte' (homoseksualiteit) kon afhelpen'. Nu kan Carol er niet meer omheen: dit wordt niets. Ze gaat terug naar het hotel waar Simon, wanneer hij haar zich toevallig ziet uitkleden, in haar een enorme inspiratie terugvindt (die hij verloren was). Hij schetst haar portret en wanneer Melvin laat thuis komt, vertellen ze hem dat 'het' fantastisch was, en ze 'elkaar gewoon hebben vastgehouden'. Simon besluit dat hij zijn ouders voor niets nodig heeft, de volgende ochtend vertrekken ze opnieuw. Op de terugweg probeert Melvin Carol naar een romantisch liedje te laten luisteren, maar zij ontwijkt zijn pogingen en vertelt hem nodat ze terug thuis zijn dat 'hij haar een slecht gevoel geeft'. Omdat het gewoon nog iets slechter kon, laat Melvin gedwee Simon bij hem intrekken, want die is volledig blut en kan nergens heen. Even later belt Carol en hoewel ze niet weten wat ze moeten zeggen, verloopt het gesprek betrekkelijk goed. Zo goed zelfs, dat Melvin besluit bij haar langs te gaan. Daar vertelt hij haar dat hij het liefst van alles gewoon bij haar op de trap zou willen zitten, wat Carol een aanleiding vindt om hem gestoord te noemen. Gelukkig is haar moeder in de buurt om Carol te vertellen dat geen enkel 'vriendje' normaal is. Wanneer Melvin hoort dat iemand hem haar 'vriendje' noemt, krijgt hij de moed om Carol mee te vragen voor een nachtelijke wandeling, maar omdat Carol ook het concept van een nachtelijke wandeling' gestoord noemt, verandert hij het even in 'verse, warme koffiekoeken eten in een bakkerij die op dit vroege uur opent', wat ze dan weer wel ziet zitten. Tijdens de nachtelijke wandeling (naar de bakkerij die op dit vroege uur opent, waar ze verse, warme koffiekoeken gaan eten) loopt Melvin naar gewoonte in een grote om de vuiligheden van de stad heen. Wanneer hij ziet dat Carol ook dit gestoord vindt, besluit hij -om haar een plezier te doen- toch maar in het midden van de stoep naast haar te gaan lopen. Hij kust haar een paar keer, en dan gaan ze de -net geopende- bakkerij binnen. Net voor Melvin binnengaat (Carol staat al te bestellen), komt er een dienster met een vuilblik buiten...

'As good as it gets' vind ik wel een boeiende film, die 2 uur vlogen voorbij zonder ze te verliezen en ondanks het feit dat dit echt niet mijn 'soort' film is. Hoe langer ik erover nadenk, hoe meer ik inzie dat de film bestaat uit willekeurige interpersonele actie. Zonder déze mensen, déze mensen was dít niet gebeurd. Dat lijkt logisch, want de een verschil in oorzaak veroorzaakt natuurlijk een verschil in gevolg. Maar je moet erbij nadenken dat deze film een weerspiegeling is van het leven; deze mensen konden eruit stappen, het einde veranderen. Het geeft een verontrustend gevoel, alsof ik nu net één einde gezien heb en nog een keer moet gaan kijken om te zien wat er dan zou gebeuren. En dan bedenk ik weer dat het een film is. Echt inleven in de film kan je je niet, al de rollen zijn gevuld, behalve die van nóg een saaie buur, maar meeleven des te meer. Je ziet de wanhoop, de apathie van de maatschappij nog maar eens bevestigd. De situaties zijn uitvergrote realismen, vermoed ik, meer speed, extremisme dan in het 'echte leven', maar het blijft geloofwaardig. Dwangneurosen bestaan, zowel als zieke kinderen met arme ouders, de kloof tussen arm en rijk, homodiscriminatie en dierenmishandeling. Het slot van de film vind ik dan wel wat voorspelbaar, maar hoe kon je je het anders oplossen ? Het echte einde vind ik dan weer wel zowat een hoogtepunt - ik zou er zelf niet opgekomen zijn; Carol binnen in de warmte een koffiekoek aan het uitkiezen (in het licht dan nog wel), net voor Melvin binnengaat (in het licht !) komt er een dienster buiten met een vuilnisblik en hij maakt even plaats om haar door te laten... záááálig toch, zo'n symbolisch einde... .

Even nog wat over film. Hij werd geregisseerd door James J. Brooks, die ook de regisseur van de Simpsons is en de werktitel -vind ik altijd interessant om te weten- was 'Old friends'. Scenaristen waren Mark Andrus & James L. Brooks, Hans Zimmer zorgde voor de muziek. In de VS kreeg de film het label 'PG-13' (kinderen onder de 13 brengen best hun ouders mee) wegens het taalgebruik, de thema's, enkele naaktscenes en een vechtpartij. De stemmers van de IMDB (Internet Movie DataBase) gaven de film gemiddeld een 8.2 op 10, wat hem een 72ste plaats in de top 250 opleverde. Een opmerkzame kijker zag dat aan het einde van de film de boodschap "The actors in this film were in no way mistreated" verscheen.

Jack Nicholson acteert al sinds 1958 - toen vertolkte hij Jimmy in 'The Cry Baby Killer'. De rode draad doorheen zijn carrière lijken wel de rollen van slechterikken, die hij altijd toegeschreven krijgen - denk maar aan 'Batman', 'The Witches of Eastwick',... Komt dat door zijn uiterlijk ? Wil hij het zelf zo omdat men (algemeen bekend, hier nog eens bevestigd door Martijn van Turnhout) beweert dat 'boef, dief, schurk, psychopaat, sadist, gierigaard of klootzak' de interessantste rollen zijn ? En Melvin is dat allemaal wel zo'n beetje, Nicholson (als je hem niet echt kent) misschien ook, hoewel ze voor part nog wat 'cru-er' kónden - misschien zou dat de film voor veel mensen dan wel verstoord hebben. Toch een erg-erg-erg verdiende Oscar. Helen Hunt acteert al sinds ze 10 jaar was en het zit blijkbaar in de familie, want haar vader Gordon is regisseur. Het is dan ook niet verbazend dat haar verloofde, Hank Azaria, acteert. In 1986 stapte ze over van tv naar hoofdzakelijk films. Op tv is ze nu vooral te bewonderen in de rol van Jamie in 'Mad about you' en ze was ook één van de hoofdrolspeelsters in de kaskraker van 2 jaar geleden, Twister. Bij de Oscar-uitreiking was ze dolgelukkig toen ze het beeldje in ontvangst nam, maar speechen ging haar wat minder goed af; ze leek wat nerveus, leek wel tegen een onbepaalde plaats op de muur te spreken en dat tegen zo'n tempo dat ze soms een paar lange seconden stilte hield om 'op adem en woorden te komen'...


The review above was posted to the rec.arts.movies.reviews newsgroup (de.rec.film.kritiken for German reviews).
The Internet Movie Database accepts no responsibility for the contents of the review and has no editorial control. Unless stated otherwise, the copyright belongs to the author.
Please direct comments/criticisms of the review to relevant newsgroups.
Broken URLs inthe reviews are the responsibility of the author.
The formatting of the review is likely to differ from the original due to ASCII to HTML conversion.

Related links: index of all rec.arts.movies.reviews reviews